Een rood ei

"Mama er zat geen rooie bij " Na een enerverende ochtend paaseieren zoeken reden we Naar huis. Zij allebei , met de chocolade mondjes , voldaan en tevreden, ik , bekaf. Ik had me laten overhalen om mee te helpen met de paasochtend. de helft van de oudercommissie was ogestapt, en of ik hen kwam versterken. Ach, en dan vind ik dat zielig en zeg ik ja. Daarbij had ik tenslotte twee koters op het dagverblijf. Een op en top kandidaat voor deze , hoe zal ik het zeggen, eervolle doch suffe functie. Maar heej, wat kan t schelen, beetje zorgen dat de kegels rechtop staan, wafels niet verbranden en de kaarten voor de spellen worden afgestempeld. Hoe zwaar kan het zijn. Bekaf dus. "Er was geen rooie bij hè ?" Hij zij het nog eens . Door de achteruitkijkspiegel zag ik zijn ogenschijnlijk peinzende blik. Ik zou kunnen zeggen, " nee schat dat klopt, maar gelukkig waren er wel blauwe en groene en roze hè" Een duidelijk en pedagogisch verantwoorde reactie. geruststellend, kort , klaar, tevreden. Ik zou ook een vraag kunnen stellen, gewoon , om te kijken waar het heen gaat. Begrijp me goed, ik ben een moeder die de drie r's hoog in het vaandel in heeft staan, het heilige raster voor een goede opvoeding. Een kader heb je nodig om te weten hoe groot de ruimte is die je kunt besteden Wat mij betreft gaat het om de mate waarin het kind gebruik maakt van die ruimte. Er zijn ouders die hanteren een kader binnen een kader binnen een kader. Heel duidelijk, dat wel, maar ik behoed het kind voor latere problemen bij het zelf zoeken naar een oplossing. Ik zie mijn rol als moeder meer als een bijrol, achter het uitblinkende kind in de hoofdrol. En ja natuurlijk. Zonder bijrol geen hoofdrol. Ik koos voor het laatste, gewoon om te zien waar het heen gaat. "oh nee?, geen rooie erbij?" " vroeg ik. Het was weer even stil en hij keek naar buiten. Zijn wijsvingertopjes zochten elkaar op en ik hoorde zijn kleine hersentjes kraken. Er ging wat komen , ik kon het aan hem zien. " Waar waren de rooie eieren mama? " Vroeg hij weer, nu wat stelliger en duidelijk wachtend op een antwoord van zijn alwetende moeder. Ik probeerde het antwoord dat voorop mn tong lag weer in te slikken en ik zei, " ja, dat is gek, waar zouden de rooie eieren zijn gebleven? En weer herhaalde zich het moment van stilte en het krakende breintje van mn oudste zoon van 3 . Hij is het allermooist als hij nadenkt. Als hij me met de grootste inspanning iets wil vertellen waarvoor hij zelf zojuist als een waar genie een oplossing voor heeft bedacht. " liggen die nog in het bos van de kindjes? " " dan moeten we nog zoeken" Ik zag hem ineens vanuit zijn peizende houding overeind komen. " ja, misschien liggen ze nog in het bos van de kindjes, maar nu is er niemand meer, we kunnen nu niet meer zoeken." zei ik. " oh, en blijven die daar dan liggen?" " ja, dat kan, en als iva en nancy komen dan vinden de ze de rooie eieren misschien" " en gaan die ze dan opeten?" " misschien wel , ja" " en mag ik dan ook een rood ei? " " tuurlijk mag jij er dan ook een schat." Even is het weer stil totdat hij zegt, " mama ik wil een roze ei,ik hoef geen rooie." " oh, nou dat is goed want wij hebben roze en blauwe en groene eieren gevonden hè schat?" En hij sluit de conversatie met een triomfantelijk " ja, gelukkig maar hè"